Wat een feest. Marten en Sandra op vakantie naar Portugal en wij twaalf dagen op vakantie in Oudemolen.

Toch wel een belevenis. Zo uit het suburbane ritme van de nieuwbouwwijk naar het landelijke Oudemolen. Van het niet zeuren voor de koffie naar een lange ochtendwandeling met in eerste instantie twee, en later vijf honden.

‘s Morgens vroeg de deur uit, het hoekje om en dan de hei op. Blaffende honden halen hun niet uit het evenwicht. Een blik omhoog zo van: Daar hoef ik toch zeker niet op te reageren?

Vorst op de heide, Schotse Hooglanders die dampend in hun eigen maaltijd rondlopen, hun vacht hangt voor de ogen, indrukwekkende horens. Zacht rood zonnetje langzaam opkomend en twee voorbeeldige honden.
Vervolgens na ruim anderhalf uur wandelen aan de koffie, mooi klassiek muziekje op. Het leven is mooi en zo simpel. Kippen voeren, eenden te eten geven. Hokken schoonmaken, keutels verwijderen en de gegraven putten dichten. Aan het eind van de middag nog een keer een fikse wandeling, dan ze te eten geven en de eigen maaltijd prepareren en verorberen.

Maar dan ineens wordt het een stuk hectischer. De twee honden worden er vijf. Elk met zijn eigen gebruiksaanwijzing en eigenaardigheden. Weer vroeg de deur uit maar nu met vijf. Sienna loopt een eind voor de rest uit. Alsof ze wil zeggen kijk eens hoe snel ik ben. Djin Djin gaat energiek te werk. Geen stok is veilig. Het mooiste is natuurlijk als er bij die stok ook nog hoog gras in de buurt is. Lekker roppen en scheuren.

Kiki is een verhaal apart. Kiki houdt je constant in de gaten. Met een blik van zie je mij wel, zie je wel hoe goed ik het doe, kijkt ze dwars door je heen. Spot, elf jaar inmiddels, vergeet ineens zijn leeftijd en holt als een jonge hond over het weiland. Altijd voor aan, laten zien dat hij nog steeds iedereen de baas is. Kiki daagt hem uit, bijt hem plagerig in zijn nekvel. Spot corrigeert dat gedrag al snel. Je moet wat als baas van een roedel honden. In het begin is het wat onrustig, maar als de hiërarchie eenmaal duidelijk is, gaat het van een leien dakje.

Blink daarentegen houdt alles in de gaten. Rent als een gek, gaat dan ineens liggen en kijkt. Achterom omdat hij maar met een oog kan zien. Maar ondanks dat ziet hij alles en leeft zich gigantisch uit. Holt net als de anderen achter de stok aan, maar omdat hij het kreng niet ziet zijn de anderen hem te vlug af.

Alle honden komen om de beurt hun aandacht halen. Een aai hier een bemoedigend klopje daar en weg zijn ze weer. Niet allemaal tegelijk los, had Sandra gezegd. Daar hebben we ons keurig aan gehouden. Kiki vast en de rest aan het hollen. Drie voorbijgangers blijven staan kijken. “We vroegen ons af of er een systeem in zit wat jullie doen?”aldus een van de dames. “Nee hoor, dit is gewoon spelen. ” Een illusie armer vervolgen zij hun wandeling.

Op de terugweg beseft Spot dat hij inderdaad niet meer de jongste is, sjokkend komt hij achter de groep aan. Blink drukt zijn hoofd af en toe even tegen mijn benen aan. Alsof hij zeggen wil: Het was fijn. Ja, dat was het ook. Zowel voor hen, en zeker ook voor ons. Wat ons betreft zeker voor herhaling vatbaar.

Arnold en Anne