Hallo Sandra,

Het is een hele tijd geleden dat we contact hebben gehad maar ik wil je even op de hoogte brengen van het wel en wee van onze jongste telg.

Bowie groeit op tot een zeer levendig blije en aanhankelijk hond. Hij is zo inspirerend, dat ik inmiddels in het kader van een schrijfwedstrijd, een kort verhaaltje over hem heb geschreven (in het gronings) dat grotendeels gebaseerd is op onze ervaringen met Bowie en heb hem eveneens in een olieverfschilderij vastgelegd. Hoewel ik vrees dat je het Gronings niet of zeer moeilijk kunt ontcijferen voeg ik het naast een aantal foto's van Bowie en het schilderwerkje als bijlage toe aan dit mailtje.

Samen hebben we de een puppy cursus succesvol afgerond met een diploma en ik moet zeggen dat zowel Bowie als ik daaraan veel plezier heb beleefd. Na de zomer ben ik van plan een vervolg cursus te gaan volgen.

Bowie heeft inmiddels zijn tuinactiviteiten op een laag pitje gezet. Nadat hij de takken van de hazelaar tot op een hoogte van ongeveer een meter boven het maaiveld had geamputeerd en het boompje er uitzag alsof hij op de wekelijkse kamelenmarkt in Bagdad het amerikaans volkslied had gezongen, drong het blijkbaar langzaam tot Bowie's hondenbrein door dat de rest van de familie weinig enthousiasme voor zijn graaf-en snoeiactiviteiten op kon brengen. Toen we ook nog gingen dreigen dat we zijn puppydiploma onderdeel van onze oudpapierverzameling zouden maken, werd zelfs de aanleg van de tunnel richting buren stopgezet.

Na deze fase, verlegde Bowie zijn aandacht naar stokjes, vervolgens naar takken, daarna naar grote takken en uiteindelijk naar hele grote takken. Zelfs takken die eenzijdig met de aarde waren verbonden en in de volksmond met het begrip "boom" worden omschreven, werden onderdeel van zijn verzamelwoede. Op zich natuurlijk niets mis mee, ware het niet dat dit houtwerk mee naar huis moest worden gesleept en wij de onbedoelde bezitters van een aanzienlijke houtverzameling werden, die op een gegeven moment zo'n omvang had aangenomen dat de meest geavanceerde vuurkorf en allesbrander zich hierin verslikte. Gelukkig is deze fase inmiddels ook gepasseerd en zijn we via het balletje in de frisbeefase aangekomen.

Het autorijden is en blijft een genante vertoning. Op het moment dat Bowie het nummerbord van onze gemotoriseerde vierwieler kan lezen begint hij te kokhalzen, werpt zich plat op de bodem en gedraagt zich verder als een gepensioneerde hunnebedsteen. Voor de buitenwacht is het vaak aanleiding om allerlei intelligente opmerkingen te plaatsen wanneer ze onze wanhopige pogingen om onze viervoeter richting auto te dirigeren aanschouwen. In dit verband heb ik de volkomen overbodige vraag:"Wil hij niet?" vaak moeten beantwoorden. Inmiddels heb ik hierop een zodanig antwoord geformuleerd, dat het de vragensteller voldoende ontmoedigt om nog een vervolgvraag of opmerking te plaatsen. Wanneer wordt gevraagd:"Wil hij niet?" antwoord ik steevast; dat de hond lijdt aan een lichte vorm van electropassieve immobiliteit, die zijn oorzaak vindt in een periodieke kortsluiting binnen zijn registratiechip en zich manifesteert als een tijdelijke perifere paralyse die verdwijnt op het moment dat onze heilige koe aan het zicht wordt onttrokken. Het meerendeel van de vragenstellers is over het algemeen zodanig in verwarring dat men het stellen van aanvullende vragen achterwege laat.

Op de puppycursus werd opgemerkt dat Bowie toch wel wat onzeker overkwam en dit is inderdaad het geval. Alles wat enigzins vreemd overkomt wordt uitvoerig en op een dreigende manier aangeblaft. Dit kan varieren van een achtergebleven paraplu, een meneer op klompen met handschoenen aan, argelose vissers die onder een grote paraplu met een hengel manipuleren, mannen die hem fixeren en met de beste bedoeling op hem afkomen om hem aan te halen en paarden. Ik heb wel vastgesteld dat het langzamerhand beter wordt. Zelfs een koppel ruiters laat hij zonder problemen passeren nadat ik hem duidelijk had gemaakt dat het hier slechts om een aantal ongevaarlijke herbivoren ging. Bowie kan zeer goed met andere honden. Als hij merkt dat het niet klikt, maakt hij een omtrekkende beweging. Alleen Jack Russels geven soms een probleem in de onderlinge verstandhouding maaer dat is Bowie niet kwalijk te nemen.

Wel hebben we een OCB vastgesteld. Bowie gaat uit zijn dak als een envelop wordt opengemaakt of wanneer papier wordt doorgescheurd. Hij springt dan voortdurend op en neer en blaft af en toe.

Wanneer onze dochters het erf verlaten loopt hij voortdurend om zijn as draaiend mee tot aan het hek om vervolgens luid jankend met zijn neus tussen de voegen van de tegels als een coke snuivende junk gillend heen en weer te rennen. Ook als het druk is of als er druk wordt gecommuniseerd, wordt Bowie onrustig en gaat hij door de kamer ijsberen. Als je belangstelling hebt om dit gedrag te zien, geef dan even een seintje dan zet ik het even op de video. Van een gedragsdeskundige op de hondenkursus hoorde ik dat het voor de fokker wel van eventueel belang kon zijn kennis van dit gedrag te hebben.

Verder is Bowie een knuffelige hond die vooral het vrouwelijk deel van de familie is gericht. Hij werkt graag en als hij weet dat we naar het veld gaan frisbeen of met de bal spelen is hij bijna niet te houden.

Ook is hij zeer waaks. Hij heeft een vaste plek op de bank vanwaar hij het hele plein kan overzien. Merwaardigerwijs worden sommige voorbijgangers aangeblaft terwijl anderen stilzwijgend worden nagekeken. Op het moment dat hij begint te blaffen en wij zeggen dat de betreffende voorbijganger een toegangsbewijs heeft, is dat voor Bowie voldoende om met blaffen te stoppen.

Samenvattend: Het is een vermoeiende maar onzetten leuke hond waar we een hoop plezier aan beleven.