Devon had een beetje een moeizame start. Geboren in Noord Ierland, zat hij samen met zijn zusje opgesloten in een donker hok. Totdat Sandra hem tegen kwam op een van haar Ierland reizen. "Ik heb nou toch iets leuks voor je gevonden" belde ze enthousiast. Dus zo kwam hij bij ons wonen. Graatmager, o-pootjes, ontzettend onderdanig en ontzettend enthousiast en druk.

Tja, en wat moet je dan met zo'n hyperactieve border collie?

Ik had al eens iets over speuren gehoord. Rescue werk leek me ook wel wat. Uiteindelijk zijn we terecht gekomen bij het praktijkspeuren. Een vorm van speuren wat is overgewaaid uit Canada. Hierbij speurt de hond een vermiste persoon op. De hond is met een lange lijn verbonden aan zijn baas en zo brengt hij zijn baas bij de vermiste. En Devon bleek hier een uitgesproken talent voor te hebben! We moesten alleen even wennen aan het omdraaien van de rollen. Ik kan tenslotte niet ruiken waar de vermiste is en hij wel. Tijdens de agility en alle andere spelletjes ben ik degene die aangeeft wat er gaat gebeuren. Bij het speuren bepaalt Devon waar we heen gaan. En dat is hij niet gewend. In het begin keek hij vaak naar mij voor steun en moest ik leren dit te negeren. Ik heb moeten leren om hem te "lezen". Hoe ik bijvoorbeeld kan zien wanneer hij spoor heeft en wanneer hij het kwijt is (onbewust kan ik soms aangeven dat hij een bepaalde richting in moet, en dan doet hij dat. Maar ja, zonder geur uiteindelijk. En dan gaat hij steeds langzamer lopen, alsof hij heel moe is en het niet meer leuk vindt. Bij de volgende splitsing, als er nog steeds geen geur is, gaat hij er bij liggen).