Om nu verder te gaan met Éibhleann. Ze was al een tijdje zonder bench want het ging helemaal goed ze had eigenlijk nog nooit wat gesloopt.
Ze had op de vrijdag voor de demonstratie uit een bos bloemen, dat op de grond stond, uit een lelie de stamper en meeldraden opgegeten. Ik kwam er achter niet doordat ik wat op de grond zag liggen, maar doordat haar snuit helemaal geel was.

Nadat de demonstraties waren afgelopen kregen zowel Henk als ik een mooie bos bloemen, daar had ik er één van in de keuken op tafel gezet en de ander in de kamer. Het stond prachtig en let dan goed op het “stond.”  Henk en ik moesten op de zondag de dag erna allerlei dingen doen en gingen rond half elf op pad. De honden nog even een brokje gegeven en de zorg verder aan de kinderen over gelaten. We hebben geen moment meer aan de dames gedacht en dachten dat alles wel in orde was.
Tot dat ik een belletje naar Nethanja deed om even wat te vragen, ze vertelde me dat we een bloemist in huis hadden. Een plant van de vensterbank en de bos bloemen van tafel waren iets veranderd. De plant miste wat bladeren en uit de bosbloemen miste ik ook wat. Hier was ze heel selectief mee geweest ze had alleen de gerbera’s geplukt. De bloemen dan, want de bladeren en de steel had ze in de vaas laten zitten.
Het was in de kamer een ravage van bladeren die versnipperd waren met hier en daar een roodbloemblaadje. En Éibhleann die lag rustig om zich heen te kijken toen de kids beneden kwamen heel onschuldig en lief.  Wat een monstertje was het toch.

We kwamen thuis en toen vertelde de kinderen dat Éibhleann volgens hen loops was ze hadden namelijk een bloedvlek ontdekt. Ik dus snel even gekeken en ja hoor ze was eindelijk loops, was dit misschien de oorzaak dat ze zich zo baldadig had gedragen. Hormonen die van slag waren!!!!
Vanaf die dag slaapt ze weer even in de bench, en met een tijdje als wij de tijd rijp vinden dan proberen we het weer zonder bench.

Nu heeft ze weer wat nieuws en het is een hele grote afleiding, want Nethanja heeft van ons een konijntje gekregen. Het kleine ding is 7,5 weken oud en voor niks bang. Ook niet voor Éibhleann die het konijntje de hele tijd in de gaten houd en hem volgt als hij uit het hokje is en rond huppelt in de kamer. Het konijn volgt Éibhleann trouwens net zo hard en je vindt ze regelmatig met de neuzen tegen elkaar aan. Een vertederend gezicht en meestal doet Éibhleann wel voorzichtig.

Eenden: een eerste kennismaking

Éibhleann mocht kijken bij de eenden. En zien wat ze hier van vond.
Ze begon al met heel hard achter een eend aan te jagen zodat die snaterend en kwetterend hard probeerde weg te rennen c.q. vliegen, maar ja een border ook al is het nog een pup loop je er niet snel uit. Gelukkig voor de eend wist die waar een veiliger heen komen was. Eend nummer twee was aan de beurt en deze deed precies wat zijn voorganger deed al kon je duidelijk zien dat Éibhleann wat meer vertrouwen in zichzelf had en dus wel erg hard handig werd. Christien en ik maar roepen naar haar dat ze af moest maar dametje was spontaan doof geworden en zag en hoorde alleen maar de eend. Gelukkig kon ze even gepakt worden door Christien die haar even streng toe sprak.

Nu ging Éibhleann naar de groep met eenden die netjes op de plek waren gehouden door Sweet het zusje van Kyona. Éibhleann deed gelukkig nu wel zachter en liep er niet over heen of iets in die trant maar draaide als een gek rondjes om de eenden heen. Ze vond ze geweldig en trok zich niets aan van de herrie die de eenden maakte of van de uitvallen die de eenden naar haar maakte. Ze dreef ze al rond, rennend om ze heen een stukje naar de kant. Het was een geweldig gezicht en we gaan haar zeker vaker bij de eenden zetten om te zien hoe dit zich ontwikkeld.
Het was een zeer vermoeiende dag voor haar geweest en thuis gekomen deed ze dan ook niks anders meer dan heel veel slapen.

Een Border Collie? Meer een zeehond.....

We dachten dat we een Border hadden maar het blijkt een zeehond te zijn. Al zijn de golven nog zo hoog mevrouwtje springt er zo in. En zwemmen dat ze dan doet. Als een gek gaat ze tekeer en krijgt onder tussen ook nog eens liters zout water binnen. Je snapt dat zodra ze dan weer in het boos zit even flink moet lozen. Er uit komen is een ramp en dan is het maar goed dat we haar aan de vislijn (schietlijn voor de niet kenners) hebben want anders was het voor Henk flink zwemmen om haar te pakken te krijgen.