Tussen Kerst en Oudjaar deed ik met mijn schapendoes Plumo mee met de clinic schapendrijven van Sandra. Plumo had al een paar keer eerder kleine voorproefjes gehad van het schapendrijven en dat smaakte naar meer. Haar enthousiasme is overweldigend. Als je een border collie schapen ziet drijven, dan begrijp je waarom ze ‘werkhonden’ worden genoemd; staart en kop laag, voorzichtig en doelgericht bewegen, serieuze blik.

Niet zo bij Plumo. Als een dolle raket suist ze om de kudde, kwispelend, soms opgewonden blaffend. Stoppen (“Af” liggen) gebeurt met een lang ‘remspoor’. Voor haar is dit geen werk maar hobby.

De eerste twee dagen deed ze eigenlijk niet anders dan rondjes om de kudde hollen, en ik als een leeuwentemmer met de zweep knallen om haar achter de kudde te krijgen. Ik was behoorlijk vertwijfeld, maar de derde dag begreep ze opeens de bedoeling en liep ze, staart en kop hoog, kwispelend achter de kudde.

Toen konden we eindelijk beginnen aan de oefeningen die Sandra al twee dagen eerder had opgedragen. Voor Plumo bleef het een leuke hobby, maar voor mij hard werken om schapen, maar vooral eigenlijk hond, in de goede richting te drijven. Bij de proef aan het einde, waarbij de kudde –ahum, wel  4 schapen- door hekjes gedreven moest worden zonder de schapen aan te raken, heb ik alle middelen aangegrepen, gebarentaal en knietjes aan de schapen incluis, om alle beestjes de goede richting in te krijgen . Het was fantastisch. Volgend jaar weer!